Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου-2 (ΣΔ2)
Ο ΣΔ2 είναι ένα νόσημα εξαιρετικά συχνό στον Ελληνικό χώρο. Εντύπωση μάλιστα προκαλεί το γεγονός ότι η συχνότητά του έχει τριπλασιαστεί κατά τα τελευταία 35 χρόνια, με αποτέλεσμα να κυμαίνεται περί το 8.6% επί του παγκόσμιου πληθυσμού. Αναπτύσσεται σταδιακά στην πορεία του χρόνου, σε ενήλικες συνήθως άνω των 40 ετών και οφείλεται:
(α) Σε προοδευτικά αναπτυσσόμενη αδυναμία των β-κυττάρων να εκκρίνουν επαρκή ποσότητα ινσουλίνης
για την εξουδετέρωση των υψηλών τιμών γλυκόζης στο αίμα.
(β) Σε αντίσταση του οργανισμού στη δράση της ινσουλίνης (ινσουλινοαντίσταση), με αποτέλεσμα ακόμη
και όταν η ορμόνη παράγεται σε ικανοποιητικές ποσότητες, να μην μπορεί να δράσει επαρκώς στους
ιστούς.
(γ) Σε συνδυασμό ελαττωματικής έκκρισης ινσουλίνης και ινσουλινοαντίστασης, που αποτελεί και τη συνηθέ-
στερα απαντώμενη κατάσταση.
Αιτιολογικοί & Προδιαθεσικοί Παράγοντες:
Οι ασθενείς με ΣΔ2 είναι παχύσαρκοι σε ποσοστό άνω του 80% και σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζουν κληρονομική προδιάθεση για την ανάπτυξη της νόσου. Η κακή διατροφή και ο καθιστικός τρόπος ζωής αποτελούν σημαντικούς επιπρόσθετους αιτιολογικούς παράγοντες εμφάνισης της νόσου.
Αντιμετώπιση:
Κατά κανόνα, στο ΣΔ2 δεν απαιτείται εξ'αρχής θεραπεία με ινσουλίνη, καθώς η δυσλειτουργία του παγκρέατος είναι πιο ήπια και αναπτύσσεται πολύ πιο βαθμιαία από ότι συμβαίνει στο ΣΔ1. Έτσι, η εφαρμογή ενός σωστού διαιτολογίου, η επαρκής άσκηση και η χορήγηση αντιδιαβητικών δισκίων μπορούν να ελέγξουν επιτυχώς τη νόσο για πολλά έτη ή ακόμη και δια βίου. Εντούτοις δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, συνήθως αρκετά έτη μετά τη διάγνωση της νόσου, τα ως άνω μέτρα να μην επαρκούν και να καταστεί τελικά απαραίτητη και εδώ η χορήγηση ινσουλίνης (ινσουλινοθεραπευόμενος ΣΔ2).
για την εξουδετέρωση των υψηλών τιμών γλυκόζης στο αίμα.
(β) Σε αντίσταση του οργανισμού στη δράση της ινσουλίνης (ινσουλινοαντίσταση), με αποτέλεσμα ακόμη
και όταν η ορμόνη παράγεται σε ικανοποιητικές ποσότητες, να μην μπορεί να δράσει επαρκώς στους
ιστούς.
(γ) Σε συνδυασμό ελαττωματικής έκκρισης ινσουλίνης και ινσουλινοαντίστασης, που αποτελεί και τη συνηθέ-
στερα απαντώμενη κατάσταση.
Αιτιολογικοί & Προδιαθεσικοί Παράγοντες:
Οι ασθενείς με ΣΔ2 είναι παχύσαρκοι σε ποσοστό άνω του 80% και σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζουν κληρονομική προδιάθεση για την ανάπτυξη της νόσου. Η κακή διατροφή και ο καθιστικός τρόπος ζωής αποτελούν σημαντικούς επιπρόσθετους αιτιολογικούς παράγοντες εμφάνισης της νόσου.
Αντιμετώπιση:
Κατά κανόνα, στο ΣΔ2 δεν απαιτείται εξ'αρχής θεραπεία με ινσουλίνη, καθώς η δυσλειτουργία του παγκρέατος είναι πιο ήπια και αναπτύσσεται πολύ πιο βαθμιαία από ότι συμβαίνει στο ΣΔ1. Έτσι, η εφαρμογή ενός σωστού διαιτολογίου, η επαρκής άσκηση και η χορήγηση αντιδιαβητικών δισκίων μπορούν να ελέγξουν επιτυχώς τη νόσο για πολλά έτη ή ακόμη και δια βίου. Εντούτοις δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, συνήθως αρκετά έτη μετά τη διάγνωση της νόσου, τα ως άνω μέτρα να μην επαρκούν και να καταστεί τελικά απαραίτητη και εδώ η χορήγηση ινσουλίνης (ινσουλινοθεραπευόμενος ΣΔ2).
ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΟΣ - ΔΙΑΒΗΤΟΛΟΓΟΣ
Δημήτριος Η. Στεφανόπουλος MD, MSc, PhD(c)
Λυβησίου 2 & Καλαφάτη, Νέα Μάκρη - 19005
Επικοινωνία: Τηλ/Fax.: 22940 50727, Κιν. 697 97 79 215
Email: [email protected]
Περιοχές κάλυψης:
Νέα Μάκρη - Ραφήνα - Μαραθώνας - Αρτέμιδα (Λούτσα) - Πικέρμι - Παλλήνη - Κηφισιά / ΑΤΤΙΚΗ
Δημήτριος Η. Στεφανόπουλος MD, MSc, PhD(c)
Λυβησίου 2 & Καλαφάτη, Νέα Μάκρη - 19005
Επικοινωνία: Τηλ/Fax.: 22940 50727, Κιν. 697 97 79 215
Email: [email protected]
Περιοχές κάλυψης:
Νέα Μάκρη - Ραφήνα - Μαραθώνας - Αρτέμιδα (Λούτσα) - Πικέρμι - Παλλήνη - Κηφισιά / ΑΤΤΙΚΗ